Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Post-Graffiti Τεχνικές

από τον: Στέφανος Μπατσής - stefanos.batsis@gmail.com

Η εποχή όπου στην street-art όλα άρχιζαν και τελείωναν στο graffiti πέρασε ανεπιστρεπτί και, πλέον μέσω μίας εξελικτικής διαδικασίας ( η οποία ακόμη και αυτή καθ’ αυτή παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον ) που διήρκησε αρκετά χρόνια, φτάσαμε στον σημερινό πλουραλισμό. Σήμερα, ο τυχόν street artist έχει να επιλέξει μεταξύ πολλών και διαφόρων τεχνικών, για να προωθήσει το δημιουργικό ακτιβισμό ή τα προσωπικά του πιστεύω. Απότοκο αυτού είναι η street-art να αποτελεί πραγματικά ζωντανό οργανισμό, ο οποίος συνεχώς αναδομείται δημιουργικά και ουσιαστικά, διευρύνοντας τους καλλιτεχνικούς ορίζοντες των κοινονών της ( διότι σαφως περί τέτοιων πρόκειται ) και αυξάνοντας τις δυνατότητές τους για αποτελεσματικότερη και μαζικότερη προβολή. Όλα αυτά και το γεγονός πως η street-art και η pop-art διαφαίνεται να έχουν ένα μέλλον, οριζόμενο από πολλούς κοινούς παρονομαστές έχουν στρέψει τα βλέμματα πολλών μελετητών της ανθρώπινης κοινωνίας αλλά και της “ mainstream “ κοινότητας πάνω στην τέχνη του δρόμου. Ευθύς αμέσως θα επιχειρηθεί από το γράφοντα ( ο οποίος σημειωτέον δεν δηλώνει επαΐων μα απλός παρατηρητής ) απολογισμός των σύγχρονων Post-Graffiti τεχνικών, για να δειχθεί η ποικιλία των κομματιών του puzzle της street-art.

Traditional graffiti artworks

Φυσικά και πρόκειται για το γνωστό σε όλους graffiti και όλα όσα έχουν να κάνουν με την ανάδειξή του σε μορφή τέχνης. Το άλλοτε παρεξηγημένο αυτό είδος έφθασε έπειτα από μια αμφιλεγόμενη πορεία χρόνων, η οποία το εξέλιξε σε βαθμό τέτοιο όπου τα παρακλάδια και οι επιμέρους τεχνικές του είναι αναρίθμητα, να υπερκεράσει τις δυσκολίες που προέτασσε ο παραδοσιακός βρετανικός πουριτανισμός και να εισβάλλει μέχρι και στη φημισμένη Tate Gallery του Λονδίνου.

Stencil Graffiti
Το είδος το οποίο τιμά κυρίως ο πασίγνωστος στις μέρες μας Banksy και το οποίο πρωτοέγινε γνωστό από τον Blek le Rat στο Παρίσι είναι αυτό του stencil graffiti. Προτιμάται από τους street-artists για την ευκολία και την απλότητα με την οποία μπορεί κάποιος να αναπαράγει μια εικόνα, να περάσει ένα υποσεινήδητο μήνυμα ή να προβάλλει τη δουλειά του. Το θεαματικό με το stencil graffiti είναι η αμεσότητα και η δύναμή του, πάντα, σε ευθεία αντιπαραβολή με τα όσα απαιτεί η δημιουργία του.

Wheatpastin/Street poster art

Δυστυχώς ένα όχι τόσο ανεπτυγμένο στην Ελλάδα είδος – ούτε καν αναπτυσσόμενο θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος - αλλά σημαντικό στοιχείο του σημερινού αστικού τοπίου στο δυτικό κόσμο, είναι η Street poster art. Εντυπωσιακές στη μορφή και συνάμα απαιτητικές στην κατασκευή, αυτές οι αφίσες συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο τις εικόνες και τις λέξεις, γεμίζοντας αισθητικά το μάτι και καταφέρνοντας την προώθηση των θεμάτων/μυνημάτων τους.

Sticker art

Την πιο ανώδυνη για τους εμπλεκόμενους μορφή street-art αποτελεί η τέχνη του αυτοκόλλητου καθώς το ρίσκο για την τοποθέτησή του είναι μικρό και δεν προκαλεί σοβαρή ζημιά στις επιφάνεις, όπου εφαρμόζεται. Είτε φτιαγμένο από κάποια από τις ειδικευόμενες εταιρείες είτε φτιαγμένο στο χέρι, στην πιο απλή και ερασιτεχνική μορφή του το αυτοκόλλητο τρυπώνει γρήγορα και αθόρυβα οπουδήποτε ” διαβρώνοντας “ το σύστημα από μέσα ( χεχ ). Κύριοι εκφραστές της stecker art ή αλλιώς slap tagging είναι οι This is a heavy product, οι Bride Campaign και αρκετοί ακόμη.

Art intervention
Με τον όρο αυτό εννοείται το σχόλιο του street-artist σε ένα προγενέστερο έργο τέχνης. Η παρέμβαση αυτή επιτυγχάνεται με ποικίλλους και διαφορετικής τεχνικής μεθόδους και προσφέρει την πρωτόγνωρη αίσθηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ των καλλιτεχνών. Η art intervention συνδέθηκε και με το κίνημα του νεο-ντανταϊσμού και κατά την άποψη του γράφοντα όχι άστοχα. Κύριοι εκφραστές της υπήρξαν και τα μέλη των Viennese Actionists οι οποίοι παραμένουν ακόμη και σήμερα “ σημείο αντιλεγόμενο “. Πάντως, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ βανδαλισμού και art intervention είναι εξαιρετικά λεπτή κι αυτό οδηγεί συχνά σε παρερμηνείες και στην συλλήβδην αποκύρηξή της από πολλούς.

Flash mobbing
To flash mobbing που κι αυτό εντάσσεται στη street art είναι μια ξαφνική και ταυτόχρονη ενέργεια πλήθους ανθρόπων που κάνουν μια ασυνήθιστη πράξη σε έναν ασυνήθιστο χώρο και διαλύονται αστραπιαία. Πρόκειται για ένα από τα πιο πρόσφατα είδη και ενώ επιφανειακά έχει κοινά με τις πολιτικές και ακτιβιστικές εκδηλώσεις είναι στην ουσία του απολίτικο. Περιστρέφεται γύρω από τη δύναμη που η μάζα μπορεί να αντλήσει αυθύπαρκτα και φυσικά είναι διασκεδαστικό για όσους λαμβάνουν μέρος. Το πιο αξιοσημείωτο γεγονός flash mobbing έλαβε χώρα στις 22 Μαρτίου 2008 όπου πάνω από 5.000 συμμετέχοντες σε 25 μεγάλες πόλεις όλου του κόσμου επιδώθηκαν σε έναν ξεκαρδιστικό μαξιλαροπόλεμο στη μέση των δρόμων.
Street installations
Με καταιγιστικό ρυθμό φαίνεται πως κατακτά τις καρδιές όλων των street artists αυτή η ριζοσπαστική μορφή τέχνης. Αντίθετα με τα συμβατικά graffiti artworks ή με τo stencil graffiti τα οποία δημιουργούνται πάνω σε τοίχους ή και άλλες επιφάνειες οι καλλιτέχνες των street installations χρησιμοποιούν τρισδιάστατα αντικείμενα για να παρέμβουν με τρόπο δημιουργικό και σκοπό συνήθως αισθητικό αλλά και συχνά ακτιβιστικό στο αστικό τοπίο. Διάσημοι τέτοι καλλιτέχνες είναι ο Mark Jenkins, ο Brad Downey αλλά και ο Bunksy.


17 χρόνια χέρι-χέρι

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
Για ακόμα μια φορά το κράτος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης Χρυσή Αυγή έκαναν τις δολοφονικές τους επιθέσεις με τη κάλυψη της αστυνομίας εναντίων όσων συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας στις 2 του Φλεβάρη για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σε γιορτές μίσους. Ενώ οι αιμοσταγείς νοσταλγοί του Χίτλερ προκαλούσαν ανθρώπινα θύματα, οι ματατζίδες διευκόλυναν το έργο τους με ρίψη χημικών και την αλόγιστη χρήση βίας προς τους διαδηλωτές.
Οκτώβριος 1991
Αστυνομικοί των ΜΑΤ με την βοήθεια ακροδεξιών «αγανακτισμένων πολιτών» πολιορκούν επί ώρες το Πολυτεχνείο. Τα επεισόδια κατέληξαν στον εμπρησμό της Πρυτανείας.
Απρίλιος 1995
Σε επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ ακροδεξιοί παρατάσσονται δίπλα στις διμοιρίες των ΜΑΤ. Βρίζουν και πετούν πέτρες εναντίων νεαρών. Τραυματίζεται μία κοπέλα.
Οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δίνουν ξανά το «παρών», αυτή τη φορά έξω από το Πάντειο όπου γινόταν κατάληψη. Ακολούθησαν σοβαρά επεισόδια.
Νοέμβριος 1997
Διεξάγεται ΕΔΕ για διασυνδέσεις αστυνομικών στη Θεσσαλονίκη με ακροδεξιές οργανώσεις.
Ιούνιος 1998
Μέλη της Χρυσής Αυγής προκαλούν με την ανοχή της αστυνομίας επεισόδια στην πρώην Σχολή Ευελπίδων. Ακολουθεί η απόπειρα δολοφονίας κατά του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή.
Νοέμβριος 2002
Με την ανοχή της αστυνομίας, που δεν επενέβη εγκαίρως, ακροδεξιοί τραυμάτισαν με μαχαίρι φοιτητή στη Σολωμού.
Απρίλιος 2006
Ακροδεξιοί τραυμάτισαν με μαχαίρι δύο φοιτητές στο Πάντειο και ξυλοκόπησαν άγρια μια φοιτήτρια. Οι δράστες πέρασαν ανενόχλητοι μπροστά από τους αστυνομικούς.
Νοέμβριος 2006
Ακροδεξιοί μαζί με τα ΜΑΤ επιτίθενται εναντίων αναρχικών, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στην επέτειο του Πολυτεχνείου, στη Θεσσαλονίκη.

Ναρκωτικά

Η χρήση εθιστικών ουσιών είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Υπάρχουν οι παράνομες ουσίες όπως η ηρωίνη, η κοκαΐνη κτλ και οι νόμιμες ουσίες που είναι εξίσου βλαβερές, όπως το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα αντικαταθλιπτικά χάπια που δίνονται με συνταγές γιατρών. Στις δύο αυτές περιπτώσεις ο χρήστης είναι άρρωστος και δεν είναι σε θέση να συντηρήσει τον εαυτό του. Όπως και να’ χει, η χρήση εθιστικών και τοξικών ουσιών οδηγούν στην εξαθλίωση και στο θάνατο.
Αποξενώνεσαι από τους γύρω σου και τον εαυτό σου, πληγώνεις αυτούς που σ’ αγαπάνε. Δεν είναι θέμα φόβου, είναι η πραγματικότητα. Το σύστημα μας θέλει ναρκωμένους για να μπορεί να μας ελέγχει και να μας χειραγωγεί. Μας θέλει αδύναμους για να μη μπορούμε να του αντισταθούμε και να μην μπορούμε να χαρούμε την ίδια τη ζωή. Είναι στο χέρι μας να μην πέσουμε στην παγίδα. Λέμε όχι στα ναρκωτικά, αγάπη για τη ζωή.

Εditorial [3ο τεύχος]

Pugna, δηλαδή μάχη. Τη μάχη που δίνουμε καθημερινά για τα δικαιώματά μας, για να ζούμε με αξιοπρέπεια, όχι απλά να επιβιώνουμε μέχρι να πεθάνουμε.

Για να αναδείξουμε επιτέλους την αξιοκρατία αντί της υπερίσχυσης του δυνατού που επικρατεί στη χώρα αυτή και ξεφτίζει την ομορφιά.

Τη μάχη που δίνουμε για ένα πιο υγιεινό περιβάλλον έναντι στην αδιαφορία του ανθρώπου, του πιο τέλειου αλλά ταυτόχρονα του πιο καταστροφικού όντος πάνω στον πλανήτη. Κι όλα αυτά γίνονται για έναν και μόνο σκοπό, για τον πλούτο, για να αποκτά ο άνθρωπος όσα περισσότερα μπορεί, ώστε να μπορέσει να αποκτήσει κι άλλα, και έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο αθλιότητας που τελικά τον οδηγεί στην δυστυχία.

Όσο κι αν όλα αυτά ξεφτίζουν την ουσία της ζωής, όσο κι αν αρρωσταίνουν τον πλανήτη μέρα με τη μέρα, όσο κι αν σαπίζουν την ομορφιά, δεν μπορούν να σαπίσουν τα όνειρά μας, δεν μπορούν να τα εμποδίσουν καν.

Δεν μπορούνε να μας σταματήσουν.

Εditorial [2o τεύχος]

Η γιορτή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς τελειώνει σιγά σιγά. Οι μέρες των γιορτών μου φαίνονται πάντα πολύ διαφορετικές από τις άλλες. Έξω βλέπεις παντού χαρούμενους και ξέγνοιαστους ανθρώπους αντί για μίζερες φιγούρες όπως την υπόλοιπη χρονιά. Μαζί με την γιορτινή ατμόσφαιρα, θα φύγουν πάλι και τα χαρούμενα πρόσωπα.
Γιατί όμως αλλάζει έτσι η διάθεση των ανθρώπων αυτές τις μέρες; Δεν νομίζω να τους φέρνει χαρά το πνεύμα των Χριστουγέννων, η γέννηση ή η ανάσταση του Κυρίου (aka Jesus Christ). Μήπως τους βοηθάει το shopping therapy; Shopping therapy…αν είναι δυνατόν!

Γιατί να μην βλέπουμε αυτές τις χαρούμενες φάτσες να χαμογελάνε και στην καθημερινότητά τους? Παρά μόνο αυτές τις γιορτινές μέρες να θυμούνται να περάσουν κάποιες στιγμές με τους δικούς τους ανθρώπους και να συνειδητοποιήσουν πως το νόημα και η χαρά της ζωής δεν βρίσκεται σε αυτό που κυνηγούν όλο τον χρόνο απεγνωσμένα, στο χρήμα και στα υλικά αγαθά. Και μέσα σε όλη αυτή την γιορτινή ατμόσφαιρα με τους στολισμένους δρόμους και τις βιτρίνες και το πνεύμα αγάπης που γεννιέται μέσα τους και μέσα σε δύο εβδομάδες έχει σβήσει, βάζουν στην άκρη τα δικά τους προβλήματα και σκέφτονται τον συνάνθρωπο. Έτσι τις μέρες αυτές δίνουν φαγητό, χρήματα, ρούχα και δώρα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, άστεγους, φτωχούς, ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό αδιαφορούν για το αν οι άνθρωποι αυτοί μένουν σε χαρτοκούτια ή σε παγκάκια, αν μένουν για μέρες νηστικοί ή αν τρώνε ψάχνοντας τα σκουπίδια μας.

Όπως ξαναείπα ,όμως , το πνεύμα χαράς – αγάπης – ανθρωπιάς σβήνει μαζί με τα φωτεινά λαμπιόνια των δρόμων και τη θέση του παίρνει το πνεύμα μιζέριας – μίσους – αδιαφορίας.

Φυσικά και έχουμε όλοι μας προβλήματα, αυτή όμως είναι η ευκαιρία μας να ζήσουμε κι αν δεν το κάνουμε τώρα πότε θα το κάνουμε? Μετά τον θάνατο μας? Μετά δεν ξέρουμε τι υπάρχει αλλά μέχρι να το ανακαλύψουμε ας ζούμε κάθε μέρα σαν γιορτή.

Καλή χρονιά.

Skateboard

Tι λείπει από τα Ιωάννινα και την Ήπειρο εκτός από σιδηροδρομική γραμμή; Ένα πραγματικό Skateboard Park για τις εκατοντάδες των ατόμων και των ομάδων από τη γύρω περιοχή που ασχολούνται με το άθλημα και ένα μεγάλο Skateboard Festival. Στο παρελθόν πραγματοποιήθηκαν κάποια event με αρκετά μεγάλη απήχηση για τα δεδομένα της Ηπείρου και έγιναν και κάποιες ενέργειες για τη δημιουργία πάρκου, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Παλιότερα η Νομαρχία και οι μπασκέτες στην Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δίπλα στην Πυροσβεστική ήταν ο πόλος έλξης για τους περισσότερους σκειτάδες των Ιωαννίνων. Τώρα, στο κέντρο και στα προάστια, σε κάθε γειτονιά συναντάς παιδιά με πατίνια. Δε νομίζετε (και είστε πάρα πολλοί εσείς που το νομίζετε) πως έφτασε η ώρα να διεκδικήσουμε τη δημιουργία ενός x-treme πάρκου στη πόλη μας (όποια κι αν είναι);

Parkour

Ο ιδρυτής του Parkour είναι ο David Belle. Το νέο άθλημα του δρόμου ξεκίνησε από τη Γαλλία πολύ πρόσφατα και έχει αρχίσει και γίνεται πολύ δημοφιλές σε όλο τον κόσμο. Το νέο αυτό κύμα έχει έρθει στην Ελλάδα και έχει εξαπλωθεί από τη μία άκρη στην άλλη.
Σκοπός του parkour είναι να τρέχεις και να ξεπερνάς τα εμπόδια που συναντάς με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο, αλλά και επιδεξιότητα. Μία από τις τεχνικές του είναι το free running όπου σκοπός είναι να περνάς τα εμπόδια χρησιμοποιώντας ακροβατικές φιγούρες.
To parkour έχει ήδη διεισδύσει σε όλο το φάσμα του θεάματος, από video clip μεγάλων καλλιτεχνών (βλέπε Madonna-Jump) μέχρι διαφημίσεις των ποιο γνωστών εταιριών παγκοσμίως. O David Belle, ο ιδρυτής του αθλήματος, πρωταγωνιστούσε στην ταινία District B13 (Γκέτο 13). Η ποιο γνωστή και δημοφιλής ομάδα parkour στον κόσμο είναι η Adrenaline.
Πως σας φαίνεται το νέο αυτό σπορ; Θα θέλατε να ξεκινήσετε και εσείς; Καλύτερα να βγείτε από το σπίτι…απ’ το παράθυρο…

σχετικά site:
www.le-parkur.com
adrenaline team

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

NINJA TUNE

NINJA TUNE
Άρθρο: RSN
Δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος του Pugna




Ένα μεγάλο ποσοστό από τις ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια και κινούνται στους χώρους του «εναλλακτικού» hip hop, της electronica και του «freestyle» έχουν ένα κοινό στοιχείο, την φιλοδοξία να μοιάσουν στην μεγάλη Ninja Tune!

Η εταιρεία ξεκίνησε στο Λονδίνο το 1990, από δύο μουσικούς: τους Τζόναθαν Μορ και Ματ Μπλακ, τα μέλη των Coldcut, που είχαν κουραστεί να προσπαθούν να πείσουν τις εταιρείες ότι η δική τους μουσική ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τον ποπ χυλό και την εμπορευματοποιημένη χάουζ. Έτσι, αποφάσισαν να ανοίξουν το δικό τους label-«οργανισμό», όπως τον αποκαλούν και οι ίδιοι. Στις αρχές του 1990, οι δυο τους έκαναν ένα ταξίδι στην Ιαπωνία και εκεί ήταν που άνθισε το μέχρι σήμερα μεγάλο ενδιαφέρον τους για την ιαπωνική κουλτούρα. «Βρήκαμε ένα παλιό βιβλίο για τους Ninja και τον τρόπο ζωής τους. Μάθαμε πώς έχτιζαν σπίτια όπου υπήρχαν δίοδοι διαφυγής και υπόγεια τούνελ, για να μπορούν να εξαφανίζονται και να εμφανίζονται κάπου αλλού σε περίπτωση εισβολής. Όλα γύρω τους είχαν να κάνουν με το υπερφυσικό, τις τεχνικές και την ιδέα να διατηρείς μια κρυφή ταυτότητα». Και έτσι αποφάσισαν να δώσουν το όνομα που αποτελεί σταθμό μέχρι και σήμερα για τους λάτρεις αυτού του είδους. NINJA TUNE!
Αυτός ο «οργανισμός», όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι, είναι πλέον ένα από τα κλασικά ανεξάρτητα label παγκοσμίως, που έφεραν στο φως ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, παραγωγών, συγκροτημάτων και Djs όπως τους Herbaliser, Cinematic Orchestra, Dj Food, Mr Scruff, Roots Manuva, Kid Koala, Coldcut, Amon Tobin και πολλούς άλλους.
Κουρασμένοι από τον τρόπο marketing και το λάθος χειρισμό των καλλιτεχνών από τις πολυεθνικές, η εταιρεία λειτουργεί ως κολεκτίβα η οποία προσφέρει απόλυτη ελευθερία «χωρίς τους οικονομικούς και καλλιτεχνικούς περιορισμούς που θέτουν οι πολυεθνικές». Οι καλλιτέχνες επιλέγονται με κριτήριο την πρωτοτυπία και το ταλέντο της μουσικής τους. Να είναι μουσικά πρωτοπόροι και όχι μιμητές, όπως μας λένε και οι ίδιοι, και συνεχίζουν... «Γενικά κυκλοφορούμε μουσική που δεν αφορά το μέσο ακροατή και αποφεύγουμε οτιδήποτε κραυγαλέα εμπορικό».

Μέσα από μια συνεχή κυκλοφορία δίσκων-πρότυπο για το είδος τους και για την ανησυχία τους για τον ήχο, αυτήν τη στιγμή η Ninja Tune με τρία ακόμη υπό-label (Ntone, Big Dada, Counter) διαθέτει ένα μεγάλο κατάλογο από τους πραγματικά πρωτοπόρους στα είδη τους καλλιτέχνες.
9 lazy 9, Up Bustle and Out, London Funk Allstars, Funky Porcini, Dj Vadim, Hexstatic, Neotropic, Sixtoo, Fog, Amon Tobin, Clifford Gilberto, Roots Manuva, Lotek hi fi, Quannum, Ty, The Infesticons και η λίστα είναι ατέλειωτη.
Η περίπτωση της Ninja είναι μοναδική , με τεράστιο status στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, δεν ησυχάζουν με τίποτα, συνεχίζουν να εκπλήσσουν και να θέτουν μια συνεχώς ανανεωμένη άποψη για τη μουσική και τη ζωή σε κάθε νέο τους βήμα. Βασικό χαρακτηριστικό της εταιρείας δεν αποτελεί μόνο το μεγάλο εύρος μουσικών κατευθύνσεων, αλλά η εξέλιξη αυτών μέσα στα χρόνια και το χάρισμά της να βρίσκεται σχεδόν πάντα ένα βήμα μπροστά. Η τεχνική του ninja!!

Links:
Ninja Tune the site
Νinja Τune MS

ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

Μία προσέγγιση στην αυτονομία

Ο Velleman υποστηρίζει ότι η αυτοκτονία των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο ήταν μια ύστατη προσπάθεια -ή κραυγή- αυτών των ανθρώπων να δείξουν ότι είναι αυτόνομα όντα.
Αυτονομία είναι η δυνατότητα ενός ορθολογικού όντος να επιλέγει τους σκοπούς του, και τους τρόπους με τους οποίους θα επιδιώξει τους σκοπούς αυτούς. Η αυτονομία είναι, με άλλα λόγια, η ικανότητα ενός ανθρώπου να συγγράφει την ίδια του τη ζωή. Ένα ετερόνομο ων, το οποίο ακολουθεί τυφλά τους σκοπούς -και τα μέσα για την εκπλήρωσή τους- που του θέτουν άλλοι, στερείται μία ιδιότητα συστατική της ανθρώπινης εμπειρίας.
Μολονότι ελάχιστοι αμφισβητούν τη σημασία της αυτονομίας για μια ελεύθερη, ουσιαστική ζωή, η σημασία της ίδιας της αυτονομίας -καθαυτής- αμφισβητείται. Πολλοί λένε, δηλαδή, ότι η αυτονομία δεν έχει η ίδια αξία. Το μόνο που έχει αξία είναι εκείνο που σου επιτρέπει η αυτονομία να κάνεις με τη ζωή σου: να επιλέγεις το τάδε, να απορρίπτεις το δείνα κ.ο.κ. Να είσαι, εν ολίγοις, συγγραφέας της ζωής σου, δεν είναι από μόνο του αρκετό. Πρέπει να κάνεις κάτι με την ελευθερία που σου δόθηκε για να αποκτήσει αξία η αυτόνομη επιλογή και ζωή σου.
Είναι γνωστό ότι η αυτονομία των φυλακισμένων στο Γκουαντάναμο δεν χαίρει ιδιαίτερου σεβασμού. Βέβαια σε όλες τις φυλακές των ΗΠΑ -και του κόσμου ολόκληρου- η αυτονομία των κρατουμένων καταπατείται συχνά. Ωστόσο στο Γκουαντάναμο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Οι κρατούμενοι εκεί μπορεί να θέλουν να περιφερθούν ελεύθεροι στο προαύλιο της φυλακής, ή να κάνουν πράγματα με τον περιβάλλοντα χώρο στα κελιά τους, ή να επικοινωνήσουν απρόσκοπτα με φίλους και συγγενείς. Δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, ακριβώς επειδή βρίσκονται εκτός των ΗΠΑ. Σε ύψιστης ασφαλείας φυλακές μέσα στις ΗΠΑ, οι κρατούμενοι έχουν δικαιώματα. Όχι στο Γκουαντάναμο. Ελάχιστοι από τους κρατουμένους εκεί έχουν ελπίδες ότι θα βγουν, ή ότι θα δικαστούν κάποια μέρα. Ακόμα λιγότεροι έχουν πρόσβαση σε φίλους και συγγενείς. Τον Δεκέμβριο του 2005 πολλοί από τους κρατουμένους αποφάσισαν να καταφύγουν σε απεργία πείνας. Η κίνησή τους οδήγησε σε μαζική επισίτιση δια της βίας. Δεν πιστεύω ότι αυτά, και άλλα παρόμοια περιστατικά, συνιστούν φυλάκιση ή σωφρονισμό. Ούτε συνιστούν βασανιστήρια, με (μερικό) σκοπό την εξάλειψη αυτόνομων ανακλαστικών στους κρατουμένους.
Οι αυτόχειρες του Γκουαντάναμο δεν ‘έκαναν’ κάτι περισσότερο με την αυτονομία που τους δόθηκε. Δεν χρησιμοποίησαν την αυτονομία τους για να συγγράψουν μια καλή ζωή (πολλοί από αυτούς μπορεί να την χρησιμοποίησαν για να συγγράψουν για εξαιρετικά κακή ζωή). Βρήκαν όμως έναν πολύ άμεσο τρόπο να φωνάξουν ότι μπορούν ακόμα κι εκεί να επιλέγουν σκοπούς και μέσα για την επίτευξή τους. Αν αυτή τους η πράξη κάνει διαφορά -και νομίζω πως κάνει μεγάλη διαφορά- τότε έχουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Έχουμε δείξει δηλαδή ότι μία ζωή με αυτονομία -ακόμα και μία ζωή που τελειώνει με αυτήν- είναι, από πολλές απόψεις, πολύ καλύτερη απ’ότι ζωή δίχως αυτήν. Η διαμαρτυρία των κρατουμένων δεν ήταν απλά μία κραυγή απελπισίας, όπως είπαν πολλοί. Ήταν εξίσου μία επιτυχημένη απόπειρα ανάδειξης της αυτονομίας, της ανθρώπινης εκείνης ιδιότητας που κάθε μορφή γκούλαγκ -είτε σοβιετικό, είτε αμερικάνικο- πασχίζει να εκμαυλίσει.