Εditorial [2o τεύχος]

Η γιορτή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς τελειώνει σιγά σιγά. Οι μέρες των γιορτών μου φαίνονται πάντα πολύ διαφορετικές από τις άλλες. Έξω βλέπεις παντού χαρούμενους και ξέγνοιαστους ανθρώπους αντί για μίζερες φιγούρες όπως την υπόλοιπη χρονιά. Μαζί με την γιορτινή ατμόσφαιρα, θα φύγουν πάλι και τα χαρούμενα πρόσωπα.
Γιατί όμως αλλάζει έτσι η διάθεση των ανθρώπων αυτές τις μέρες; Δεν νομίζω να τους φέρνει χαρά το πνεύμα των Χριστουγέννων, η γέννηση ή η ανάσταση του Κυρίου (aka Jesus Christ). Μήπως τους βοηθάει το shopping therapy; Shopping therapy…αν είναι δυνατόν!

Γιατί να μην βλέπουμε αυτές τις χαρούμενες φάτσες να χαμογελάνε και στην καθημερινότητά τους? Παρά μόνο αυτές τις γιορτινές μέρες να θυμούνται να περάσουν κάποιες στιγμές με τους δικούς τους ανθρώπους και να συνειδητοποιήσουν πως το νόημα και η χαρά της ζωής δεν βρίσκεται σε αυτό που κυνηγούν όλο τον χρόνο απεγνωσμένα, στο χρήμα και στα υλικά αγαθά. Και μέσα σε όλη αυτή την γιορτινή ατμόσφαιρα με τους στολισμένους δρόμους και τις βιτρίνες και το πνεύμα αγάπης που γεννιέται μέσα τους και μέσα σε δύο εβδομάδες έχει σβήσει, βάζουν στην άκρη τα δικά τους προβλήματα και σκέφτονται τον συνάνθρωπο. Έτσι τις μέρες αυτές δίνουν φαγητό, χρήματα, ρούχα και δώρα σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, άστεγους, φτωχούς, ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό αδιαφορούν για το αν οι άνθρωποι αυτοί μένουν σε χαρτοκούτια ή σε παγκάκια, αν μένουν για μέρες νηστικοί ή αν τρώνε ψάχνοντας τα σκουπίδια μας.

Όπως ξαναείπα ,όμως , το πνεύμα χαράς – αγάπης – ανθρωπιάς σβήνει μαζί με τα φωτεινά λαμπιόνια των δρόμων και τη θέση του παίρνει το πνεύμα μιζέριας – μίσους – αδιαφορίας.

Φυσικά και έχουμε όλοι μας προβλήματα, αυτή όμως είναι η ευκαιρία μας να ζήσουμε κι αν δεν το κάνουμε τώρα πότε θα το κάνουμε? Μετά τον θάνατο μας? Μετά δεν ξέρουμε τι υπάρχει αλλά μέχρι να το ανακαλύψουμε ας ζούμε κάθε μέρα σαν γιορτή.

Καλή χρονιά.